 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
У. Караткевічу
Мяне шпурляюць хвалі,
хвалі,
хвалі...
У тлуме сьвету заблукала я.
Чужыя хваляць...
Ну а сэрца паліць
Мая Ітака – Беларусь мая.
Мяне шпурляюць пад чужыя зоры.
Мяне не навучылі іх чытаць.
I адбірае душы мора,
мора...
Вось і маю жадае адабраць.
На сініх кроснах выткана натхненьне.
На сініх кроснах тчэцца прыгажосьць.
Я ведаю – вярнуцца – не збавеньне.
Забыты гаспадар – нязваны госьць.
I аб каменьні родныя разьбіцца
Ня дадзена!
Шуміць вада ў вушах:
«Нічога я ня памятаю!»
Быццам
Кішэнь абрабаваная – душа.
А колькі нас, гаротных Адысеяў,
Ня помніць шлях да родных астравоў,
Хто на чужыне ў глебу зерне сеяў,
Хто на чужыне ў неба рос травой,
Хто ноччу сьніў пакутлівыя сьпевы,
А днём у кніжках лжывых іх шукаў!
О, колькі нас, гаротных Адысеяў,
I колькі ў сьвеце безыменных траў!
Мая Ітака!
Хвалі,
мовы,
словы...
І гнеў багоў.
Дакладней – гнеў магіл.
I коцяцца ня зоры,
а галовы
Над шляхам паратунку
і тугі.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
